Stel: je bent én ondernemer en vader van een jong gezin. En je dochter is ziek thuis. Buikpijn. En hoewel je weet dat het nu toch echt een keer jouw beurt is om thuis te blijven, voel je de onrust in jou groter en groter worden. Want er is nog zoveel te doen! En ook: jij weet dat ze niet echt ziek is. Daar ben je sensitief genoeg voor. Jullie kunnen lezen en schrijven met elkaar.

Je besluit naar boven te lopen. Onderweg op de trap worden gedachten als “Wat zou er toch zijn?” overstemd door stemmen als: “Als ze niet ziek is, kan ze ook gewoon prima naar school!”

En dus terwijl je eigenlijk met heel je hart tegen haar wilt zeggen: “Hey you, hoe is het nu?” om vervolgens aanwezig in stilte te luisteren, om zonder oordeel de vader te zijn die ze nodig heeft, zeg je “Volgens mij gaat het alweer een stuk beter met je”.

En je dochter, die in de knoop zit met de knoop in haar maag en zowat stikt in haar eigen verdriet, omdat ze wordt buitengesloten door haar beste vriendinnen die haar niet langer in de groep willen hebben sinds dat nieuwe meisje in de klas zit, voelt zich nu pas echt niet gezien. Niet serieus genomen door de belangrijkste man in haar leven: haar eigen vader. En dus besluit ze stil te blijven en zich aan te passen. Want ‘jij begrijpt het toch niet’. En ze heeft gewoon de kracht niet om ook nog tegen haar eigen superheld op te boksen.

Elke keer als ze ziek is gebeurt dit. Tot ze, met haar hoofd vol onzekerheid en problemen, die ze zelf wel op zal lossen, gewoon doorgaat. Net als haar vader.

Maar weet je: deze vader doet dit omdat hij het niet kan aanzien zijn kind zo ongelukkig te zien, omdat hij diep van binnen eigenlijk alleen maar wil dat ze gelukkig is.

Herkenbaar? Leave a comment.

Meer weten? Stuur me een PB.