Herken je dit?

• Het is 5 uur in de ochtend en je hoort je jongste zoontje in paniek gillen. In no-time sta je naast zijn bed, want jij bent er voor je kinderen, ongeacht het tijdstip. Maar als blijkt dat dit hele gedoe om een afgepakte dino gaat is je geduld ineens op en raak je, ondanks je streven begripvol en geduldig te blijven, in no-time zwaar geïrriteerd. “Wat moeten de buren hier wel niet van denken?!” gaat het in je hoofd. Met stemverhef stuur je hem terug naar bed, in de hoop zelf ook nog even te kunnen tukken. Maar als je in je bed stapt komt schaamte in je op. Niet alleen omdat de buren nu ook jouw optreden gehoord hebben, maar vooral omdat je het anders wilde doen als vader.
• Getreuzel aan de ontbijttafel… je zit jezelf óp te vréten. En terwijl jij snel je mail checkt en de kinderen beveelt om op te schieten, stoot je dochter een groot glas melk om, vol over jou heen. Wat?!? En hoewel jij je vanochtend nog voornam om niet meer boos te worden, ben je woest. Snel vlieg je naar boven en smijt je woest je overhemd in de wasmand. Bam! Klep dicht. “Zucht.  Zoveel frustratie. Kan zij het helpen? Waarom lukt het nou alweer niet om gewoon rustig te blijven?” denk je bij jezelf.
• “Papa, papa, papa!” hoor je als je de voordeur open doet. Wat een heerlijk welkom. Natuurlijk wil je voorlezen en meespelen. Maar na twee minuten is je aandacht alweer bij het gesprek met die nieuwe opdrachtgever waar veel vanaf hangt. Eigenlijk ben je moe en heb je behoefte aan rust. Je baalt van jezelf. Waarom kan je niet gewoon genieten van en lekker spelen met je kinderen?
• Als je na een topdagje dierentuin met je gezin thuiskomt zijn ze op, je kinderen. En terwijl jij een filmpje voor ze aanzet zodat iedereen even bij kan komen, hoor je direct de afkeurende stemmen van je familie in je hoofd. Kinderen horen toch niet achter een scherm?!? Pfff… Weer die stemmen. Mogen ze alsjeblieft even ontspannen hier?
• Leuk, dacht je nog, een praatje met de juf over je ontzettend ondeugende zoon van vijf. Maar als ze haar serieuze gezicht opzet en je vertelt dat hij flink achterloopt op de rest en vandaag ook nog een meisje heeft geslagen, krimpt je hart. Terwijl je zoekt naar woorden om aanwezig te blijven in dit gesprek, voelt dit nieuws als persoonlijk falen: waar is dit mis gegaan? Ineens zie je hoe jouw vader vroeger dreigend voor je stond na een gesprek op school. Hoe ga jij dit anders doen als je zo thuis komt?

Het gevoel dat je faalt in het vaderschap bekruipt je de laatste tijd steeds vaker. Vooral ‘s nachts lijkt het je naar de keel te grijpen. Het benauwt je en overspoelt je, alsof je niet meer overeind kan blijven staan. En je weet dat je hier doorheen moet, maar wat is dat f*cking eng zeg! Want als de geest uit de fles is… There is no going back! En wat ligt erna…??! Dat niet te weten maakt je wellicht nog banger. Het enige wat je weet is dat je hier niet kan blijven. Want met al deze frustratie in je lijf, het gevoel het niet te weten en de uitbarstingen naar je kinderen die je steeds meer op je vader doen lijken, kan je niet langer leven. Maar wat dan? Kan iemand je vertellen hoe dan wel?