Hard werken, best lekker soms
Hard werken, ik hou d’r van. Dat heb ik van mijn vader: energie die steeds sneller lijkt te gaan, als een stoomlocomotief die op stoom komt en die zelfzeker steeds harder gaat. Op weg naar zijn bestemming.
Herken je dat? Ideeën die stromen, genieten van de flow, sneller en sneller gaan. Mij-niet-stoppen-nu. Heerlijk! Mijn baas zei ooit “Marloes is net een diesel, als die op gang is dan blijft ze doorgaan.”
Waarom werkte ik zo hard?
Weet je wat daar achter zat, achter die drive om hard te werken? Ik wilde dat mijn vader me zag en trots op me zou zijn. Dat hij zag hoe goed ik bezig was. Ik stond op een plek waar hij keek: qua branche, qua hoeveel uren in werkte, qua tomeloze inzet en qua mentaliteit anderen tevreden te stellen. Niet dat ik me daar toen bewust van was, dat kwam pas jaren later toen ik zelf eens met een coach ging praten. Maar totdat ik tot dat inzicht kwam, worstelde ik met een diepgeworteld verlangen om gezien te worden door mijn vader: het verlangen van ieder kind. En daarom werkte ik zo hard.
En mijn vader? Die was al lang trots op mij. Al vanaf de dag dat ik werd geboren. Misschien voelde hij dat niet elke dag. Want ja, hij werkte ook hard, maakte lange dagen, vond werken leuk, zat dagelijks in de flow, zorgde er graag voor dat we fijn konden wonen en eten en elk jaar op winstersport gingen. Dat we konden genieten. Dat deed hij gewoon, moeiteloos. En dus was hij vroeg weg en laat thuis of werkte na het avondeten door. En als kind heb ik dat gevoeld. Miste ik hem. Zocht ik hem.
Dus dat ging ik ook doen. Net als papa. Lekker hard werken. Zodat hij me zag. Zodat we op een bepaald niveau verbonden waren. Een kind denkt niet in ruimte en kaders. Een kind verbindt en zoekt op niveau van het universum, frequenties en ziel.
Dit heb ik een jaar of 10 volgehouden. Tot mijn dochter werd geboren.
Toen mijn dochter werd geboren kon ik niet meer alles geven
Want ondanks dat ik super trots was op mijn kleine meid en alles voor haar wilde doen, voelde ik me gevangen. Ik kon niet meer ‘vol gas gaan’. Niet meer overwerken en niet meer pieken van 7 tot 7. Ik moest er voor mijn kind zijn. En dat vond ik zwaar.
Mijn dochter reageerde slecht op de stress en onrust die deze dubbelrol in mij teweeg bracht. Ze voelde mijn afwezigheid door de werkdruk die ik ervoer. Want zodra het vijf uur was en ik haar moest ophalen van het kinderdagverblijf, voelde ik me tekortschieten naar mijn baas, die gewend was dat ik 12 uur achtereen kon werken en de volgende dag weer vrolijk en vol energie aanwezig was. Het vrat aan me dat ik niet meer zo scherp was als voorheen, mijn to do list niet afkreeg en mijn doelen niet haalde, ookal werkte ik de avond en tijdens haar slaapjes door. Ik voelde me afgeschreven en nutteloos. En nee, ik deed niet rustiger aan. Want ik gaf niet op. Ik moest en zou. Thuis deed ik er ‘snel even bij’ zodat ik me kon richten op mijn werk. Tot korte lontjes en woede uitbarstingen als ik thuis was aan toe. Totdat het hele gezin er fysieke klachten door kreeg.
Op een dag nam mijn onderbewuste het over. Wie hield wie nu voor de gek? Ik gaf toe aan mijn fysieke klachten en was meer thuis. Langzaam maar zeker kwam ik tot het inzicht dat ik zo verlangde naar de goedkeuring van mijn vader, dat ik mijn werk boven mijn gezin had geplaatst. En dat moest stoppen.
Genieten van de tropenjaren
Ik hoor je zeggen: Genieten? Van de tropenjaren? Ben je wel helemaal lekker? Nou, ja, eigenijk wel. Dat zit zo. Kinderen, klein als ze zijn, zijn de grootste heelmeesters die er op aarde rondlopen. Ze confronteren je met je angsten, oude overtuigingen en overlevingsmechanismen die je al lang los kan laten. En als je naar ze luistert, zal je dichter bij jezelf komen dan ooit. Doe je dat voordat ze puber zijn, dan heb je de gelukkigste tijd van je leven. Een familie-herinnering die niemand je meer afpakt. Een hechte familie band. Want je bent er voor ze. Dus die tropenjaren? Neem ze en geniet ervan, want die tijd is kort.
Laatst hoorde ik de uitspraak: kinderen zullen het grootste deel van je leven volwassen zijn. Dus geniet van deze tijd. Laat je prestatiedruk en werkstress maar even. Dat komt later wel weer. Als ze 14 zijn.
3 tips voor een goede werk-prive balans
Ik hoor je denken: moet ik nu stoppen met werken? Nee, zeker niet. Maar zorg wel dat je het goed en realistisch regelt. In mijn geval was ik te ver gegaan. Mijn bijnieren waren uitgeput van de stress, mijn schildklier was erdoor ontregeld geraakt en ik kon niks meer. Niet werken en ook niet voor mijn kind zorgen. Geen fijne situatie. En een gewaarschuwd mens telt voor twee. Dus… Wat dan wel?
Hierbij 3 tips:
- leer helder doelen en prioriteiten stellen
- houd focus op doelen en bewaak je tijd
- leer aanwezig te zijn in het moment, zodat je je 100% kan richten op je werk als je aan het werk bent en 100% op je kind en partner als je thuis en vrij bent.
Heb je hulp nodig? Plan dan een gratis ’time2connect’ met me in om te ontdekken of en hoe ik je verder kan helpen.