14 is ze, als ze opbiecht dat ze vapet (je weet wel, vervoegd werkwoord van vapen, wat iedereen met een -d schrijft 😉 ). Ik had al zo mijn vermoedens, maar na mijn herhaaldelijke vragen en haar herhaaldelijke ‘nee’, besloot ik haar te vertrouwen. Op een dag, als ik de vaat van haar kamer haal en een vape zie liggen op haar bed, weet ik het zeker: Help, mijn kind vaped, wat nu?

In een flits herinner ik me hoe mijn ouders reageerden toen ze ontdekten dat ik rookte. Drie maanden radio stilte kregen mijn zus en ik opgelegd. Niet omdat we rookten, maar omdat we niet eerlijk waren geweest. Misschien was het niet drie maanden maar drie weken, maar het voelde in ieder geval als veel te lang. En ookal was ik student, had ik een studentenkamer ver bij mijn ouderlijk huis vandaan en kon ik ongestoord van mijn vrijheid genieten: ik voelde me gevangen in een mindtrap, want het hield me dag en nacht bezig.

Lange tijd uit verbinding gaan, dat doet wat met je kind, ook met pubers en adolescenten. Het maakt onzeker en zorgt ervoor dat ze oneindig op zoek gaan naar een onvervuld verlangen om geliefd te worden. Onbedoeld natuurlijk, want het kan niet anders dan dat de ouder in kwestie op dat moment zelf dealt met onverwerkte emoties en stress, waardoor hij of zij niet doorheeft wat de impact van dit handelen op het kind is.

Ironisch genoeg kwamen mijn ouders eten, precies een half uur nadat ik de vape had gevonden. En hoewel ik me nog zo had voorgenomen om niks over de vape te zeggen tot mijn ouders weer weg waren en om niet boos te worden, simpelweg omdat ik niet boos was en haar keuze om zowel te vapen als er over te liegen oprecht begreep, viel ik toch naar haar uit. Want ik ervaarde stress.

Dreigend had ze voor me gestaan, mijn puberdochter van 14. Grootmoedig van angst, omdat ze wist wat ik wist, en bang was voor mijn reactie. Naast me stond mijn moeder, daar achter mijn vader, met daarbij alle herinneringen aan toen. Door mijn positie in de kamer voelde ik me in de hoek gezet. Mijn brein gaf error en ik kon me niet meer bedenken wat te doen. Met dezelfde kracht als waarmee ik me in de hoek gezet voelde, bevrijdde ik mezelf uit deze benarde positie door mijn stem te verheffen en mijn dochter weg te sturen: ik viel naar haar uit. Iedereen schrok, keek even op, maar pakte snel zijn of haar gesprek weer op. En mijn dochter? Die rende naar boven. Shit, nu heb ik het toch verkloot. Precies wat ik niet wilde, gebeurde toch!

De minuten daarna zat ik afwezig aan tafel. Gedachten kwamen af en aan. Ik kon me niet mengen in het gesprek met mijn ouders, want ik wist hoe ongelukkig en machteloos mijn dochter zich nu voelde. En ik wist ook wat een impact dit kon hebben op haar. Dus liep ik alsnog naar boven. Om me met haar te verbinden en om sorry te zeggen. Ze was boos op mij, en ik wilde blijven staan om haar met boosheid en al te ontvangen. Daarmee gaf ik mezelf een herkansing en liet ik haar weten dat ze goed is zoals ze is, met alles er op en er aan. Het kostte me twee pogingen en de nodige overtuigingskracht. Maar het lukte. We waren weer in verbinding: verbonden van hart tot hart.

Wil jij weten wat jij kan doen als jouw kind een geheim heeft of als je ergens achter komt waar je compleet van ondersteboven bent?

Plan dan een GRATIS resultaatsessie in. In een persoonlijk gesprek van 30 minuten geef ik je drie tips die je direct toe kan passen.

Je kind heeft redenen voor en recht op geheimen

Later hebben we het voorval, de gevolgen van vapen en het hoe en waarom ze er aan is begonnen uitvoerig besproken. En daarin hebben we haar vooral laten weten dat we heel veel van haar houden, welke keuzes ze ook maakt in haar leven. We kunnen haar niets opdringen, afpakken of verbieden. Het enige wat het zou veroorzaken is een verwijdering tussen onze harten en nog meer stiekem gedoe. Als ze echt iets wil, doet ze het toch wel.

Ze vertelde dat ze al twee jaar vapete. Het is maar goed dat ik dat niet wist en mijn vermoedens niet eerder waren bevestigd. Zeker was ik boos geworden: vanuit angst zou ik het vapen van mijn kind hebben afgewezen, wat voor haar zou hebben gevoeld als onbegrip en persoonlijke afwijzing. Ik zou er simpelweg zelf nog niet klaar voor zijn geweest om mijn kleine meisje los te laten. Dat heeft ze goed aangevoeld. Daarom loog ze. En ik had er alle begrip voor. Kinderen hebben een reden om de waarheid te vertroebelen. Ze voelen dat het vertellen niet veilig is, maar ze willen wel de wereld ontdekken. En door te liegen en stiekem te doen geven ze ons tijd om onvoorwaardelijk van ze te houden.

Wil jij weten wat jij kan doen als jouw kind een geheim heeft of als je ergens achter komt waar je compleet van ondersteboven bent?

Je kind heeft redenen voor en recht op geheimen

Laat een reactie achter Reactie annuleren