Hij is zo boos, je kind. Zo boos! En dat op je papadag. Hij krijst en schopt en slaat en als je hem zijn gang laat gaan sloopt-ie de hele boel. Waar komt het vandaan? En erger: wat moet je er mee? Want ondanks dat jij je hebt voorgenomen dat je kind best boos mag zijn, denk je nu toch aan wat de buren zullen denken, waardoor schaamte in je opkomt. En dat maakt je onrustig.
Daarbij komt dat je niet inziet waarom hij nu zo extreem boos is, dus jij wil dat het stopt. Maar hoe? Ondanks je goede voornemens pak je hem toch vast en zegt: “Klaar nou, man! Kappen nu. Doe ff rustig!” Misschien zet je hem zelfs op de gang om af te koelen, kan jij ook even tot jezelf komen. Simpelweg omdat je nooit geleerd hebt hoe dit anders kan.
Wat is eigenlijk het nut van een driftbui of woedeaanval bij een peuter of dreumes?
Let op, hier volgt een heel belangrijk inzicht: driftbuien en emoties dienen een doel en zijn dus niet erg. Wat een driftbui doet is er uit gooien waar je kind schoon genoeg van heeft. Opschonen dus. Een prachtig opruimmechanisme gekregen van moeder natuur. Net als huilen en lachen: even spanning ontladen. En voor driftbuien geldt: eruit die negatieve lading in je lijf, en ook: dit.nooit.meer
En dan weer lekker spelen.
Wat je niet moet doen bij een driftbui van je kind
Feit is dat je dit niet kan aanzien. Je wil ongemak bij je kind wegnemen. Je zou het voor hem dragen als je het kon. Je wil begrijpen waar het vandaan komt, weten wat er is, zodat je er wat aan kan doen. Er controle op kan uitoefenen. Maar:
- jouw kind heeft dit zelf te doorstaan, dat kan hij echt, als jij er maar voor hem bent;
- dit soort dingen willen verklaren maakt het alleen maar erger, omdat je ervan in je hoofd gaat zitten en dan niet meer kan voelen;
- het kan zijn dat hij al lang met iets loopt, iets wat jij compleet gemist hebt en het hoeft niet eens zijn eigen emotie te zijn;
Ontladen, zouden wij ook vaker moeten doen.
Negatieve emotie in je lijf voelt vreselijk. Dat weet je. Het gaat in je lichaam zitten en geeft spanningsklachten. Herkenbaar? Wij zouden dat dus ook vaker moeten doen, even de bagger eruit gooien. Even ontladen. Niet zoals je kind dat doet, maar wel met veel resolute “Nee, nee, nee! Zo wil ik niet dat het gaat. Ik wil het anders. Hier ben ik klaar mee.” Zo. Klaar dan ook. En door in je positieve vibe. Lukt dat denk je? Ik zou het knap vinden als je dat zelf kan. Want we hebben geleerd ons te gedragen en te beheersen. Om beleefd te zijn en respect te hebben voor de ander. En dat geven we door aan onze kinderen.
Tips voor vaders bij een kind met een driftbui of woedeaanval
Wat ik zeg tegen de vader die zich geen raad weten als hun kind een driftbui krijgt, is: ga op de grond zitten en hou je kind veilig vast. Ookal stribbelt hij wat tegen, worstelt-ie in je armen, slaat en schopt hij je, hou hem (of haar) vast. Het doet geen pijn. Voel en praat vol begrip mee, zucht af en toe even (he he..) zodat je kind weet dat hij begrepen wordt in de veelheid van de emotie en de frustratie die hem dwars zit.
Of als je kind dat echt niet wil, geef duidelijke grenzen, zoals: je mag boos zijn, ik ben er voor je, maar ik wil niet dat je anderen pijn doen of spullen kapot maakt. En dat hou je dan een beetje in de gaten. Je blijft in ieder geval bij je boze kind. Ookal lijkt deze driftbui een eeuwigheid te duren. Weet dat hij weer over gaat.
Wil jij rust en verbinding in het vaderschap? Zodat jouw kind zich altijd veilig voelt bij jou?
Plan dan een GRATIS Time-to-connect sessie in. In een persoonlijk gesprek van 20 minuten geef ik je drie tips die je direct rust en ontspanning bezorgen in jezelf en in het vaderschap.
