Krijsend en tierend van woede tref je hem aan: je kind van twee, drie jaar oud heeft een woede-uitbarsting. En jij denkt: Maat, is dat nou echt nodig? Tikkeltje overdreven misschien? Wat probeer je eigenlijk te zeggen? Wat probeer je te bereiken met dit gedrag? Maar hij blijft door schreeuwen, gillen, schoppen en slaan. Al je pogingen dit te sussen of te stoppen en de emoties van je kind tot bedaren te brengen mislukken. En terwijl omstanders kijken, schaamrood je kaken kleurt en jij je meer-dan-teveel voelt nu met dit uitzinnige kind hier op deze plek, komt er stress en een enorme onrust in je op. Dit moet stoppen! Maar hoe?
Emoties bij kinderen
Als een kind rond de twee jaar oud is, krijgt hij (of zij) voor het eerst te maken met een overload aan emoties. Emoties die, als dikke blubber door een trechter, door het nog-volop-in-ontwikkeling-zijnde zenuwstelsel en brein worden gestuwd. Dat gaat met horten en stoten. Soms met volle kracht vooruit… dan ineens even hard achteruit. Plots wil het links, en tegelijk rechts. Onverwacht schiet het er vandoor, hobbel, loopt vast, raakt een andere emotie, belandt in de greppel … of raakt hevig oververhit.
Om leren gaan met emoties is als autootjes leren besturen
Wat te doen bij woedeaanval kind?
Hoe kalmeer je een hysterisch kind?
Nou, in eerste instantie niet dus. Of eigenlijk doe je al heel veel als je onvoorwaardelijk aanwezig bent en blijft. Niet oordeelt en niks vindt. Ruimte geeft aan de emoties van het kind. Je bent dan als het ware de space holder van je eigen kind. Een ouder die beschikbaar is, een die blijft, die bereid is om de veelheid aan emoties op zich te nemen en ook van zijn kind houdt mét emotionele worsteling, is een veilige, betrouwbare ouder. Een held, want je kind weet zich geen raad.
Om de emoties van je kind te kunnen ontvangen, moet je ooit zelf ontvangen zijn met je eigen emoties. Vroeger toen je zelf klein was door je eigen ouders en/of later door een lief die met een zacht hart naar je luistert, ook als je boos bent. Ja, je kind boos zien triggert je eigen boosheid. En als jij hebt geleerd dat deze er niet mocht zijn en je deze jarenlang onder de deksel van je snelkookpan hebt moeten houden, is het logisch dat jij soms ontploft als boosheid getriggert wordt door de emoties van je kind. Maar als je oefent met kleine emoties, met een beetje boosheid, en je na afloopt de successen viert met je kind, bijvoorbeeld door te dansen en te springen of hem of haar in de lucht te gooien (en weer op te vangen), kan je meer en meer de heftige emoties aan.
3 tips
Drie quickfix tips om te voorkomen dat jouw woedende kind je eigen woede als popcorn doet ontpoppen:
- maak direct je agenda leeg voor een kind in emotie:
- blijf in de buurt van je kind en ga op je billen op de grond zitten:
- ontvang je kind: zeg niks, maar blijf aanwezig, kijk en adem.
En weet: als de dag al veel van je heeft gevraagd, je uitgeteld thuis komt en je emmer vol is, kan er geen emotie van een ander meer bij. Bel onderweg naar je partner en verdeel taken: wie kookt en wie zorgt er voor de kinderen
En als je toch boos bent geworden, fix het alsnog, het liefst binnen 20 seconden. Vooral jouw woede doet je kind schrikken. Je kan altijd alles lijmen en kinderen begrijpen heel veel als je vanuit je hart praat.
Wat jij nodig hebt als je kind een woede uitbarstingen heeft en daardoor onhandelbaar is, is om er voor jezelf te zijn. Wil je weten hoe?
Plan een gratis resultaatsessie met me in!
Ik geef je minstens twee waardevolle tips om direct toe te passen, waardoor jij de vader kan zijn die je wilt zijn.
